کد مطلب:33847 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:130
الله ولی الذین امنوا یخرجهم من الظلمات الی النور و الذین كفروا اولیاوهم الطاغون یخرجونهم من النور الی الظلمات (البقره، 257) در این جهان هیچ كس بدون ولی نیست. مومنان در ظل ولایت خداوند هستند و كافران در ظل ولایت طاغوت. ولایت خداوندی، مومنان را از [صفحه 406] تاریكی به روشنایی درمی آورد و ولایت طاغوت، كافران را از روشنایی فطری به تاریكی می كشاند. اما ولایت خداوندی در این عالم حاملانی دارد كه همانا اولیاء وی هستند. در پناه این اولیاء نشستن و از ایشان حمایت جستن، عین نشستن در پناه ولایت و حمایت خداوندی است. بنابراین حضور ربوبی در این عالم در حضور اولیاء خداوند تحقق می یابد. این نظریه، در فرهنگ دینی ما نظریه ای شایع است و عارفان ما نیز درباره ی آن بسیار سخن گفته اند و به مدد تجربه ها و مكاشفات خود آن را پرورده تر نموده اند. این نظریه، معنای «در زیر لوای ولایت خداوند بودن» یا «خروج از آن وادی امن» را برای ما غنی تر و واضح تر می كند. «انسان كامل» یا «خلیفه ی الهی» كسی است كه نماینده ی تمام عیار خداوند است و از صفات و اسماء الهی نصیب وافی برده است و در این جهان می تواند به اصناف تصرفات دست برد- تصرفاتی كه برای دیگران امكان پذیر نیستند. این اولیاء نظیر همان گونه تصرفاتی را كه حاكمان دنیوی در عالم ابدان و اجساد دارند، در عالم ارواح و قلوب دارند. بنابراین كسی كه از ولایت این اولیاء سر می پیچید، در واقع كار خود را ضایع می نهد. این همان معنایی است كه در روایات به مضامین مختلف آمده است. مثلا در حدیثی امام باقر (ع) روایت شده است كه: اگر كسی شبهایش را همه به عبادت و روزهایش را همه به روزه بگذراند و تمام اموالش را صدقه دهد و تمام دوران عمرش به حج رود، اما امر ولایت ولی خدا را نشناسد تا از او پیروی كند و تمام اعمالش به راهنمایی او باشد، حقی بر ثواب خداوند ندارد و از اهل ایمان شمرده نمی شود، بلكه خداوند نیكوكاران ایشان را تنها به فضل رحمتش داخل بهشت می كند.[1]. [صفحه 407]
بنابراین لب معنای «به خود وانهاده شدن»، خروج از ظل ولایت الهی است و حاملان این ولایت البته اولیاء خداوند هستند. خداوند می فرماید:
صفحه 406، 407.